พุทธทาสภิกขุ ได้เคยกล่าวถึงอานิสงส์ของการสวดมนต์ไว้ว่า

“ขอให้ถือว่า บทสวดมนต์ของเรา (สวนโมกข์) มันเป็นบทสาธยาย ก็จะต้องทำให้เป็นการสาธยายที่ดี ด้วยจิตที่สำรวมดี คือ นั่งให้ดี สำรวมจิตให้ดี ตั้งสติให้ดี แล้วก็สาธยายด้วยความรู้สึกที่สมบูรณ์ ก็เป็นการสาธยายที่ดี

ปะเหมาะมันซึมซาบในบทสาธยายนั้น เข้าใจในธรรม ก็พอใจปราโมทย์ บันเทิง ปีติ ปัสสัทธิ คือ จิตสงบลงไปแล้วก็เป็นความสุข แล้วก็เกิดสมาธิ เกิดยถาภูตญาณทัสสนะ….ในสาธยายนั้นก็เป็นทางแห่งวิมุตติทางหนึ่งใน 5 ทาง ฉะนั้น ขอให้ทำให้ดีที่สุด มันจะเพิ่มความสว่างไสวแจ่มแจ้ง…จิตมันก็เป็นสมาธิ เป็นสติอยู่ในบทที่สวดนั้นแล้ว ไม่ต้องกลัวเรื่องกิเลส ไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดความคิดประเภทบุคคล…ตัวตน… เรา…เขา…อะไร”