เรามีชีวิตอยู่ในบ้าน ในเมือง ในโลก โดยไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้มันเหมาะสมนี่ก็เรียกว่าเบียดเบียนผู้อื่นโดยอ้อม

พระที่อยู่นอกตัวแม้ว่าจะเป็นพระอรหันต์ ก็ช่วยเราได้แค่ระดับหนึ่งเท่านั้น

เวลาที่เราไม่รู้สึกว่า เรา "มี" อะไรเลย เป็นเวลาที่เป็นสุขที่สุด เวลาวุ่นอย่างดีที่สุดก็เป็นเรื่องสนุกสนานไปตามประสาคนโง่ๆเขลาๆ แต่เวลาว่างนั้นเป็นเวลาสบาย

ปัจจุบันทอดกฐินก็เป็นเรื่องของหน้าตา ถ้าเจ้าภาพหาเงินได้น้อย ก็รู้สึกเสียหน้างาน ก็ทอดกฐินด้วยความทุกข์ ด้วยความเสียใจ

สงครามระหว่างมนุษย์ เกิดจากสงครามระหว่างมนุษย์กับพระธรรม

ทำอย่างไรจะไม่เคว้าง ว่างเปล่า

ไม่ใช่การ multi tasking แต่เกิดขึ้นจากการที่เราทำอะไรด้วยใจเต็มร้อย ด้วยความรู้สึกตัวเต็มร้อย

ขอให้ช่วยกันจนสุดความสามารถ ในการที่จะสั่งสอน ประกาศ ปฏิบัติธรรมะ อันจำเป็นที่สุดข้อหนึ่งในปัจจุบันนี้ คือ ความไม่เห็นแก่ตัว

พระอาจารย์ดุษฎี "ใครจะบูชา ครูกายแก้ว อาตมาก็ไม่ว่าหรอก แต่อยากจะบอกว่าประเทศไทยมีสิ่งยึดเหนี่ยวที่ดีกว่านี้"