ผมรู้สึกว่าท่านสอนเราโดยที่ไม่ต้องพูดสักคำ

คำสอนเรื่อง นิพพาน ก็ถูกทำให้กลายเป็นหนทางที่ห่างไกลและเป็นไปไม่ได้สำหรับปุถุชน “เมื่อก่อนนี้ก็พูดกันเรื่องนิพพานว่าเป็นของไกล เป็นเมืองนิพพาน เกิดมาหมื่นชาติแสนชาติก็ยังไปไม่ถึง อะไรอย่างนี้ ท่าน (พุทธทาสภิกขุ) ก็จะพลิกความคิดตรงนี้ว่า นิพพานมันอยู่ที่ปลายจมูกนั่นล่ะ มันไม่ได้อยู่ไกล มันมีนิพพานชิมลอง ทุกคนเคยชิมแล้ว เพราะว่าเราเห็นแก่ตัวก็จริง แต่เราไม่ได้เห็นแก่ตัวตลอดเวลา บางช่วงเราก็ไม่ได้เห็นแก่ตัว แล้วช่วงที่เราไม่ได้เห็นแก่ตัว เราก็สบายอกสบายใจ จิตใจสงบสบาย นั่นล่ะนิพพาน แต่มันเป็นนิพพานชิมลอง ชั่วคราว เพราะฉะนั้นทุกคนก็สามารถชิมลองนิพพานได้ มันไม่ใช่ของไกลมือ มันอยู่ปลายจมูกนั่นเอง...” ศาสตราจารย์เกียรติคุณ นายแพทย์ประเวศ วะสี ราษฎรอาวุโส บอกเล่าความทรงจำเสี้ยวหนึ่งเกี่ยวกับภิกษุนามพุทธทาส ผู้ทำให้โลกุตตรธรรมกลับมาทำหน้าที่เป็นยาสามัญประจำบ้านซึ่งไม่ว่าใครก็สามารถนำพาไปใช้ดับทุกข์

ประสบการณ์ของคนธรรมดา ที่เรียนรู้ธรรมะผ่านชีวิต ทั้งการมาเป็นชาวสวนโมกข์ จนถึงเป็นชาวไร่ เคยสุดโต่งกับชีวิตมาก่อน ตั้งแต่สมัยเรียน เป็นคนสนใจการทำกิจกรรมเรื่องสิ่งแวดล้อม เป็นช่วงเดียวกับเหตุการณ์คุณสืบ นาคะเสถียรยิงตัวตาย ทำให้เกิดความเคลื่อนไหว เกิดความสนใจในวงกว้าง และยังทำกิจกรรมอีกหลายอย่าง เช่น เข้าค่ายกับมูลนิธิโกมลคีมทอง ในขณะเดียวกัน มีความใกล้ชิดพุทธศาสนา ไปวัดกับคุณย่าเป็นประจำ มีความสนใจใคร่รู้ ไปศึกษามาหลายสำนัก ได้อ่านหนังสือ ‘คู่มือมนุษย์’ ของท่านพุทธทาส ได้รู้ว่าที่จริงแล้วพระพุทธเจ้าสอนอะไร เป็นการค่อย ๆ แง้มประตูรู้จักพุทธศาสนา เกิดความสนใจในการบวช คิดอยู่ในใจตลอด แต่ยังไม่มีโอกาส